Ik ben geboren in een gezin van 6 kinderen in Eritrea. Meisjes in Eritrea hebben het niet makkelijk. Ik moest na mijn schooltijd, ik was toen 15 jaar, het leger in. Dat wilde ik niet en daarom heb ik samen met 3 anderen een plan gemaakt om uit ons land te vluchten.

De dag dat ik vertrokken ben was mijn moeder op bezoek bij haar familie. Ik heb niets gezegd tegen mijn familie en ben de deur uitgegaan. We kochten eten en drinken voor onderweg en zijn weggegaan. We reisden van stad naar stad totdat we in Ethiopië aankwamen. In Ethiopië hebben we 3 maanden gewoond in een soort AZC. Toen zijn we te voet en met een auto doorgereisd naar Sudan. Na een tijdje gewoond te hebben in Sudan zijn we naar Libië gereisd. We waren met een hele groep en we gingen in auto’s. De reis duurde 21 dagen en was heel gevaarlijk. Onderweg werden we tegengehouden door soldaten die geld van ons wilden. Dat hadden we niet. Ze werden boos en bedreigden ons. Er werden 2 mensen doodgeschoten. Dit was echt verschrikkelijk om mee te maken.

De reis was bijna voltooid maar toen werd het zo gevaarlijk om door te reizen, dat we weer terug moesten naar Sudan. Na zes dagen hebben we het opnieuw geprobeerd en toen is het gelukt en kwamen we zonder oponthoud na 14 dagen in Libië aan. In Libië zijn we 2 maanden gebleven. Toen zijn we met een boot overgestoken naar Italie en hebben we 2 dagen op zee gevaren. In Italie zijn we 5 dagen gebleven. Gelukkig heb ik de overtocht gehaald en na nog vele weken gereisd te hebben door Italië, Frankrijk, België kwam ik in Amsterdam aan. Ik heb me gemeld en ben in een AZC terechtgekomen.

Nu is het 2021 en zijn er 6 jaar voorbijgegaan. Het was niet altijd makkelijk en ik miste mijn familie natuurlijk wel heel erg. Ik ging in Steenwijk wonen en naar school in Zwolle. Inmiddels doe ik een MBO opleiding voor Zorgassistente en heb ik mijn inburgeringscursus succesvol afgerond. En wat nog veel belangrijker voor mij is zijn inmiddels, in het kader van gezinshereniging, mijn hele familie in Nederland aangekomen.

Het is natuurlijk nooit mijn intentie geweest om mijn vaderland te verlaten. Helaas kon het niet anders en ik ben dan ook heel dankbaar dat ik in jullie land mag zijn en leven.